گریه کردم گریه هم اینبار آرامم نکرد
دارو خوردم دارو مرفین دار آرامم نکرد
با خیالت راه رفتم در اتاق خالی ام
عکس های مانده بر دیوار آرامم نکرد
شعر خواندم شعر گفتم صد غزل ، صد مثنوی
عشق و شعر و دفتر و خودکارم آرامم نکرد
خواستم یکبار دیگر دل ببندم شاید او
دل سپردن از سرِ اجبار آرامم نکرد
خسته بودم چشم هایم نای خوابیدن نداشت
فکرهای تا سحر بیدار آرامم نکرد
خسته بودم از خودم از زندگی از شعرها
خسته بودم چای با قهوه آرامم نکرد
عاقبت دل کندم از دل بستن و چیزی به جز
سر سپردن به طناب دار آرامم نکرد !
.
.
دل را چنان سپردم بر آن دو چشم زیبا
بر آن نگاه جادو ، آن نغمه ها و آوا
کز خویش دل بریدم ، از هست و بی تو بودن
زین آتش فروزان ، زان چهره فریبا
در قایقی شکسته ، دریا و موج طوفان
دلبسته بر نگاهی ، فارغ ز درد دنیا
پایان مهربانی در جام هستی ام شد
آغاز بی وفایی ، مانده ست و موج دریا
گَه میکشد به زیرم از اوج خشم طوفان
گَه می برد به کامم اینجا و گه در آنجا
ای از تو دل بریدن در سینه ام نگنجد
ای روشنایی از تو تابیده شد به دلها
گه میزنی به جامم جام جهان نما را
گه میکشی به بندم شب تا به صبح فردا
روزی رسد نهایت کز من نشان نبینی
جز از نوای عشق از ابیات شعر گویا
.
.
داره بارون میاد آروم ، من و بارون با هم خوبیم
روی برگای پاییزی ، داریم احساسو میکوبیم
داره بارون میاد آروم ، زمین خیس و هوا سرده
دیگه برگی که افتاده ، به شاخه بر نمیگرده
داره بارون میاد آروم ، تو آرومی و من داغون
نمیدونی چقدر سخته ، غم دوریت تو این بارون
نمی دونم پریشونم ، نمی دونم که دلتنگم
دارم با قطره ی اشکم ، با این احساس میجنگم
تمومه پیرهنم خیسه ، داره بارون میاد نم نم
نمیدونم چرا بازم ، شدم دلتنگ تو کم کم
نم خاک و دل بیتاب ، من و این جاده و مهتاب
داره بارون میاد آروم ، دوباره چشمای بیخواب
داره بارون میاد آروم تو آرومی و من داغون
نمیدونی چقدر سخته ، غم دوریت تو این بارون
.
.
به همه خاطره هایم گره ی کور زدم
به یکی انگ و دگر وصله ی ناجور زدم
تو شدی منکر ما بودن ما این همه سال
همه بر خیل خوش خاطرم هاشور زدم
ازهمان دم که پرید عطر وجودت ز تنم
مردم و بر بدنم یکسره کافور زدم
لب من نوش دگر جز لب تو نوش نکرد
بوسه تنها به لب خمره ی انگور زدم
خسته از آن همه روزِ پُرِ نیرنگ و ریا
دل بریدم ز سحر بر شب بی نور زدم
رگ خشکیده ی من تیزی تیغی نبرید
من به آن تیغ تبر تیزی ساطور زدم
تو تنت را به تن گرم دگر دادی و من
تن سردم به تن یخ زده ی گور زدم
چشم بر من تو ببستی و منم بر دنیا
باز از پیش خدا چشمکت از دور زدم
.
.
پسرک با دلدار
بر لب ساحل رود
زیر آن سایه ی بید
آخرین وعده ی دیدار نهاد
چه خداحافظی غمگینی
در غروبی دلگیر
که نگاه خورشید
برگ را رنگ طلا می بخشید
گرچه در سینه دلش همچون پُتک
پشت هم میکوبید
لیک گامش سنگین
با تُمأنینه قدم برمیداشت
دل او آنجا بود
گلی از اشک ز چشمش بچکید
و در آن چهره ی دلدارش دید
غم سنگین جدا گشتن از او
مشت خود بر دل تنگش میکوفت
زیر لب گفت خدا
که «رها» را من رها نتوانم
و دریغا به جدا گشتن از او
ناگزیرم ولی غمگینم …
درباره :
شعر و داستان ,
شعر عاشقانه ,
| امتیاز : |
|
نتیجه : 1 امتیاز توسط 5 نفر مجموع امتیاز : 5 |
|
نمایش این کد فقط در ادامه مطلب
برچسب ها :
اشعار رمانتیک فاز عشق ,
اشعار زیبا و جذاب سال 92 ,
شعر احساسی من و بارون و پاییز 92 ,
شعر برای آدم افسرده و خسته ,
شعر در مورد پاییز ,
بازدید : 241
تاریخ : شنبه 07 دی 1392 زمان : 15:48 |
نویسنده :
ESMAIL |
نظرات (0)
آمار مطالب
کل مطالب : 2235
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
لطفا صبر کنید ...